《李君贶借示其祖西台学士草圣并书帖一编二轴》拼音版

宋代黄庭坚

jūnkuàngjièshì西táixuéshìcǎoshèngbìngshūtiēbiānèrzhóu--huángtíngjiān

dāngshígāodǎohànchǎngjiāngnánshìluòxiàyáng

èrrénhòushùláizhě西táiwéiyǒushàngshūláng

zhuàncǎoshèngfánjiāyǎnyǒuhànwèikuàliǎngtáng

zhǐshílòujiànfǎngcéngwèishìjūnjiācáng

shùbīngqīngyóu湿shī

míngchuāngfěikāijuǎnkànzuòshīchuángjiē

xīnchūnshēngléiwèiwénlóngshéjīngzhé

zhòngjiāngyīnghòuchéněrláigōngxiàqīn

使shǐzhīzǎochūjiànwèiyòujūnnéngrén

línmǎnsēngyuànxiùzhēngchuánliǎngjīngbiàn

wéngōngmiàojiǔyuánhuāngluòxiàngjīnliáng

guāngshǒuàiháijūnjǐnnáng

hòulínchíshíshímèngdàojūnshūtáng

黄庭坚简介

唐代·黄庭坚的简介

黄庭坚

黄庭坚(1045.8.9-1105.5.24),字鲁直,号山谷道人,晚号涪翁,洪州分宁(今江西省九江市修水县)人,北宋著名文学家、书法家,为盛极一时的江西诗派开山之祖,与杜甫、陈师道和陈与义素有“一祖三宗”(黄庭坚为其中一宗)之称。与张耒、晁补之、秦观都游学于苏轼门下,合称为“苏门四学士”。生前与苏轼齐名,世称“苏黄”。著有《山谷词》,且黄庭坚书法亦能独树一格,为“宋四家”之一。

...〔 ► 黄庭坚的诗(2085篇)